Dzieci Maryi

Spotkania: sobota godz. 11.00

JAK POWSTAŁY DZIECI MARYI?
W wielu parafiach Kościoła polskiego od wielu lat istnieją grupy maryjne. Wyrosły one z bogatej, pięknej i zdrowej tradycji kultu maryjnego. Dynamika i prężność tych grup niejednokrotnie uzależniona jest od zaangażowania i inicjatywy poszczególnych kapłanów, czy innych osób za nie odpowiedzialnych. W roku 1978 ówczesny biskup katowicki Herbert Bednorz polecił ks. Janowi Morcinkowi opracowanie wytycznych, które stałyby się podstawą do odnowienia ruchu maryjnego wśród starszych dzieci. Ks. Biskup Herbert Bednorz zaproponował także urządzenie i przeprowadzenie wakacyjnych rekolekcji maryjnych. Jedną serię takich rekolekcji przeprowadzono podczas wakacji letnich 1978 roku w Gostyni Śląskiej dla uczestników wybranych parafii reprezentujących środowiska: wielkomiejskie – tradycyjne, miejsko-osiedlowe i wiejskie. Uczestniczki rekolekcji rekrutowały się z grupy dziewcząt uczęszczających do starszych klas szkoły podstawowej. Rekolekcje prowadził zespół składający się z kapłana, siostry zakonnej i animatorów. Po zanalizowaniu zebranych doświadczeń opracowano szczegółowy program, według którego w następnych latach prowadzono rekolekcje w kilkunastu miejscach diecezji. Ustalono czas trwania rekolekcji na 9 dni. Ks. Biskup zatwierdził określenie „DZIECI MARYI” jako oficjalną nazwę Ruchu. W roku 1994 podczas wakacji letnich Archidiecezjalne Duszpasterstwo Dzieci Maryi zorganizowało 56 turnusów rekolekcyjnych, w których uczestniczyło 3000 osób.
NASZE CELE
Celem, który pragniemy osiągnąć jest upodobnienie się do Maryi
 i naśladowanie Tej, którą Sobór Watykański II nazywa najznakomitszym wzorem i świadectwem wiary, miłości i doskonałego zjednoczenia z Chrystusem. Uczestnicy, wybierając Maryję jako wzór osobowy i ideał własnego życia starają się kształtować w sobie Jej rysy przy wydatnej pomocy Wspólnoty. Uczą się odpowiedzialności za otoczenie, prawidłowego kontaktu
z bliźnimi i wyrabiają w sobie postawę służby, co warunkuje powstanie prawdziwej wspólnoty. Aktywne przeżywanie małej wspólnoty wyrabia poczucie odpowiedzialności za wspólnotę parafialną, za Kościół.
Obowiązki Dziecka Maryi

1. Dziecko Maryi żyje w łasce uświęcającej.
2. Bierze czynny udział w Eucharystii.
3. Czci Niepokalaną
i pragnie Ją naśladować.
4. Często rozmawia
z Bogiem na modlitwie.
5. Pogłębia swoją wiedzę religijną. Uczęszcza na spotkania Dzieci Maryi.
6. Kocha swoją parafię. Aktywnie włącza się w jej życie.
7. Dba o religijną atmosferę w rodzinie.
8. Jest wzorem ucznia.
9. Spieszy bliźnim z pomocą.
10. Jest apostołem wśród otoczenia.

Modlitwa Dziecka Maryi

                    Matko Boża, Niepokalana Maryjo! Tobie poświęcam ciało i duszę moją, Wszystkie modlitwy i prace, radości i cierpienia, wszystko czym jestem i co posiadam. Ochotnym sercem oddaję się Tobie, Niepokalanemu Sercu Twojemu W macierzyńską niewolę miłości. Pozostawiam Ci zupełną swobodę posługiwania się mną Dla zbawienia ludzi i ku pomocy Kościołowi świętemu, Którego jesteś Matką. Chcę odtąd wszystko czynić z Tobą, przez Ciebie i dla Ciebie. Wiem, że własnymi siłami niczego nie dokonam. Ty zaś wszystko możesz, co jest wolą Twego Syna i zawsze zwyciężasz. Spraw więc, Wspomożycielko wiernych, by moja rodzina, parafia
i cała Ojczyzna były rzeczywistym królestwem Twego Syna
i Twoim. Amen.

CUDOWNY MEDALIK

27 listopada 1830r. przy Rue du Bac w Paryżu nowicjuszka
w zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia (Szarytek) Katarzyna Laboure podczas modlitwy ujrzała Maryję jakby stojącą na kuli ziemskiej,
a z jej rąk na wszystkie strony wychodziły jasne promienie. „Promienie spływające z mych dłoni są symbolem łask, jakie zlewam na tych, którzy mnie o to proszą”- powiedziała Maryja. Po tych słowach obraz jakby odwrócił się i Katarzyna ujrzała literę M
z wyrastającym ze środka krzyżem, Serce Jezusa otoczone cierniową koroną i Serce Maryi przeszyte mieczem. Matka Boża poleciła siostrze, by postarała się o wybicie jak największej ilości medalików według obrazu, jaki oglądała. „Wszyscy, którzy będą nosili ten medalik, dostąpią wielkich łask, szczególnie, jeśli będą go nosili na szyi. Tych, którzy we mnie ufają, wielu łaskami obdarzę”– obiecała Maryja. W ciągu dziesięciu lat od czasu objawienia wybito ok. 80 milionów sztuk Cudownego Medalika z napisem „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”.

KATARZYNA LABOURE
Urodziła się 2 maja 1806 r. w Fain-les-Moutiers (w departamencie Cote-d’Or, Francja), w licznej rodzinie chłopskiej. Nigdy nie uczęszczała do szkoły. Utraciwszy wcześnie matkę, objęła w rodzinnym domu funkcje gospodyni. W ślad za swą starszą siostrą mimo oporów ojca wstąpiła w r. 1830 do szarytek. Postulat odbyła w Chatillon-sur-Seine, nowicjat na rue du Bac w Paryżu. Doznała wtedy wielu nadzwyczajnych łask, z których najsłynniejszą była wizja z dnia 27 listopada 1830. Z niej to wywodzi się praktyka Cudownego Medalika. W 1831 r. Katarzyna znalazła się w hospicjum przy ulicy Picpus i tam w ukryciu, nie zdradzając swych wizji nikomu poza spowiednikiem, dokończyła swego skromnego życia, wypełnionego uciążliwymi posługami około starców. Zmarła 31 grudnia 1876 r. Beatyfikował ją w 1933 r. Pius XI, kanonizował zaś w 1947 r. Pius XII. Pamiątkę jej obchodzono do niedawna 28 listopada, obecnie jednak zgodnie z przyjętą zasadą 31 grudnia.