Historia parafii

ERYGOWANIE PARAFII WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO

img 3416

Na mocy kan. 515 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego, ordynariusz gliwicki ks. biskup Jan Wieczorek erygował w dniu 19 maja 2001 r. parafię pod wezwa­niemWniebowstąpienia Pańskiego w Bytomiu Szombierkach. Nowo utworzona parafia powstała po wydzieleniu z parafii NSPJ następujących ulic: Dywizji Ko­ściuszkowskiej,Karpackiej, Mochnackiego, Nowakowskiego, Podhalańskiej ­numery parzyste, Pomorskiej, Skrajnej, Wróblewskiego, Wyzwolenia, Zabrzań­skiej – od wiaduktu do ul. Karpackiejwłącznie oraz ulicy Zielnej. Parafia należy do dekanatu Bytom Miechowice. Pierwszym proboszczem, na wniosek księdza prowincjała księży zmartwychwstańców mianowanyzostał ks. Ryszard Bazy­lak – budowniczy kościoła. Akt erekcyjny zobowiązuje proboszcza do ukoń­czenia budowy oraz wyposażenia wnętrza, i wtedy może nastąpić poświęce­nie kościoła. Dekret wszedł w życie z dniem 24 maja 2001 r. Pamiętamy, że w 1994 r. część należąca do parafii św. Małgorzaty powróciła do parafii NSPJ w Szombierkach, a dziśstanowi większość nowo powstałej parafii Wniebowstąpienia Pańskiego. Na terenie parafii mieszka blisko 8000 osób, z czego około 7000 stanowią parafianie.

BUDOWA NOWEGO KOŚCIOŁA

W latach 1965-1980 na obrzeżach Szombierek powstawały duże osiedla mieszkaniowe, a liczba mieszkańców dzielnicy wzrosła do ponad 32 tys. Roz­ległość osiedli spowodowała, że wydłużyła się droga do kościoła. Chcąc za­pewnić wiernym miejsce w kościele, zwiększono maksymalnie ilość niedziel­nych mszy św., a część Szombierek przydzielono do parafii św. Małgorzaty. Aby przybliżyć „Dom Boży” mieszkańcom dalej położonych domów i ożywić wśród nich życie religijne, postanowiono wystąpić do odpowiednich władz z prośbą o zezwolenie na budowę nowego kościoła w Szombierkach. W ówczesnych wa­runkach politycznych było to bardzo trudne zadanie, a uzyskanie zgody władz na wzniesienie obiektu sakralnego było uwarunkowane wieloma czynnikami i przesuwane w czasie.

Ideę budowy kościoła zaczęto realizować w 1983 roku, rozpoczynając ofi­cjalne starania o zezwolenie na budowę nowej świątyni, zlokalizowanej pomiędzy ulicą Zabrzańską a ulicą Wyzwolenia. Załatwianie wszelkich formalności prawnych związanych z otrzymaniem zgody na budowę rozpoczęto w okresie proboszczowania ks. Leopolda Schwanzera.

W latach 1984-1985 zatwierdzono plan realizacji budowy. Autorem projek­tu technicznego jest architekt Hubert Wagner z Bytomia. W dniu 3 maja 1985 r. parafia otrzymała notarialne przekazanie działki pod budowę kościoła. Wy­dział Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w Bytomiu wydał zezwolenie na budowę 4 lipca 1986 r., a kilka dni później nastąpiło jego zatwierdzenie przez Urząd Wojewódzki w Katowicach. Dnia 11 czerwca 1985 r. ks. bp Antoni Adamiuk dokonał poświęcenia placu i krzyża w miejscu zaplanowanej budowy.

Wiosną 1986 r., po zgromadzeniu odpowiednich funduszy ruszyły roboty przygotowawcze, wykonano prowizoryczne ogrodzenie terenu i postawiono wiaty dla składowania materiałów. Były to jedyne prace, które wykonano w ciągu całego roku. Prace ziemne zakończono w kwietniu 1987 roku, wykonano wykop pod fundament, wywieziono ponad 5 tys. m3 ziemi, w tym zdecydowaną większość na nowy cmentarz.

Od sierpnia 1987 r. do stycznia 1988 r. prowadzono prace przy zakładaniu płyty fundamentowej (około 900 m3 betonu). Już 27 kwietnia 1990 r. zakończono wylewkę betonową posadzki zerowej. Fundamenty oraz kościół dolny wykonało Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych „Prodryn” z Rudy Śląskiej. Prace budowlane nadzorował i nadal nadzoruje mgr inż. Piotr Gardzielik z Bytomia. Pod koniec 1990 r. mury osiągnęły wysokość około 3,5 m; ukończono strop w dolnej części kościoła.

Budowla o nowoczesnym kształcie ma 39,14 m długości, 37,26 m szerokości oraz 15,5 m wysokości. Powierzchnia kościoła dolnego wynosi 1.066 m2, a kościoła górnego 985 m2, natomiast kubatura odpowiednio 3.520 m3 i 14.081 m3. Kościół zdobią dwie wieże – wyższa ma wysokość 28,31 m.

Intensywność i tempo prac budowlanych była uzależniona od możliwości finansowych parafian, zainteresowanych wznoszeniem świątyni. Wykonawcą prac budowlanych od stropu zerowego była firma PPU „Mur-Bet” z Rudy Śląskiej. W latach 1991-1992 wykonano schody główne i boczne (20 września 1991 r.), filary nawy głównej o wysokości 14,5 m oraz mury o kubaturze po nad 160 m3.

W związku z trudnościami w realizacji projektu, na tym etapie budowy wprowadzono pewne zmiany podyktowane względami technicznymi, ekonomicznymi i użytkowymi, które miały poprawić funkcjonalność kościoła. Między innymi wykonano schody główne o szerokości 12 m, przeprojektowano strop płaski płytowo-belkowy, obniżono wysokość chóru z 6,0 do 4,5 m, umieszczając go pomiędzy wieżami oraz zaprojektowano salkę widowiskową, cztery pomieszczenia katechetyczne i sanitariaty w kościele dolnym.

Budowa, aczkolwiek bardzo powoli, posuwała się ciągle do przodu i w końcu 1992 roku osiągnęła 50% stanu surowego. Fundusze, tak bardzo potrzebne do realizacji tego poważnego przedsięwzięcia, wpływały w pierwszym rzędzie z datków pieniężnych składanych przez parafian kościoła NSPJ w Szombierkach, którzy wspierali dzieło budowy ofiarą i modlitwą. Parafianie składali również oddzielne datki na poszczególne części kościoła, przykładowo na wykonanie dachu czy okien. Część mieszkańców zadeklarowała comiesięczne składki, które zbierają upoważnione i zaufane osoby.

Budowa mogła być prowadzona dzięki wsparciu finansowemu poszczególnych parafii, dekanatów Bytom i Bytom Miechowice, które były zobowiązane w wyznaczone niedziele do zbierania u siebie kolekty na ten cel. Z posiadanych środków w 1993 r. wybudowano słupy naw bocznych, podwyższono mury o kolejne 3 m oraz wy­konano strop chóru.

Nad stroną organizacyjną w pierwszych latach budowy świątyni czuwał proboszcz parafii szombierskiej ks. Stefan Kasprzyk oraz jeden z wikarych, oddelegowany przez proboszcza specjalnie do tego celu. Od października 1993 r. do marca 1996 nadzór nad budową oraz przygotowaniem życia religijnego w no­wej wspólnocie parafialnej sprawował ks. Ryszard Pacholec, skierowany do tego zadania przez Zarząd Zgromadzenia Zmartwychwstańców.

Po ks. R. Pacholcu obowiązki budowniczego kościoła przejął ks. Ryszard Bazylak, powołany na to stanowisko decyzją Ojca Prowincjała Zgromadzenia Zmar­twychwstańców. Poza nadzorowaniem prac przy wznoszeniu świątyni i posłu­gach duszpasterskich, do obowiązków ks. Ryszarda Bazylaka należało głoszenie kazań w parafiach dekanatu bytomskiego i miechowickiego, połączonych z kolektą na dalszą budowę kościoła.

Prace budowlane postępowały nadal do przodu. Wzniesiono mury na wy­sokość 11 metrów, zbudowano chór o powierzchni 280 m2, a w dolnej części kościoła urządzono kaplicę, o powierzchni 340 m2. Od 8 maja 1994 r. na placu przed kościołem odprawiane były niedzielne msze św. dla mieszkańców przy­szłej parafii. Natomiast od października 1994 r. sprawowano już trzy msze św. w kaplicy dolnej kościoła, a od połowy 1995 dodatkową, czwartą mszę św. o godz. 17.00.

Jak już wspomniano, postęp prac uzależniony był od wysokości posiadanych środków finansowych, które były jednym z największych problemów budujące­go się kościoła. Napawał on ogromną troską odpowiedzialnego za całokształt budowy księdza Ryszarda Bazylaka, który już w 1996 r. zapowiadał, iż „uwzględnia­jąc aktualne możliwości finansowe, budowa może jeszcze potrwać 20 lat”.

Kolejne prace wykonane na budowie, to zalanie betonem 80% stropów w 1997 r., otynkowanie filarów kaplicy, przeprowadzenie różnych prac mon­tażowych oraz wykonanie zewnętrznej instalacji wodno-kanalizacyjnej przez rudzką firmę Pebex. W tymże roku, ze względów oszczędnościowych, zre­zygnowano z budowy oddzielnego budynku plebanii, umiejscawiając poko­je dla duszpasterzy i część administracyjną parafii w budynku kościelnym. W następnych latach, poczynając od 1998 r., wykonano dach, odwodniono te­ren, dokończono budowę prawej wieży, wstawiono okna, drzwi i schody, oraz przygotowano mieszkania i kancelarię parafialną. W dalszej kolejności uporządkowano teren przykościelny i wykonano parkan dookoła placu kościelnego. Dnia l czerwca 2000 r. biskup Jan Wieczorek dokonał uroczystego poświęcenia i wmurowania kamienia węgielnego.